Wilhelm Meitert Lyrik

Wunn em sich entschleßt ze bahn (Leblang 1997)

Wunn mir zeräcksahn, ihr gad Legd,
Än as verflossen saksesch Zegd,

Esi kennen mir feststallen,
Dat as Virfouren
Hu gebaht mät grißem Wallen.

Kirchen uch Burjen,
Uch frälich änir Stuwen,
Hun viel uch fleißig gebaht, et stemmt,
Fir de Zeakonft fir de Kängd.

Doch miestens wu sich wiselt de Geschicht,
Wird uch iwer det Geboa gericht;

Dro kun det Urtiel hießen: “et äs ous ”
Mer wer et glatt en gäldan Schloss.

Lossen mer dot fär vergongan rahn,
Und mer wallen sahn,
Wot eas Legd sengd foafzich Johren allend bahn.

Der Kräch, der zwet, wor glatt net gad,
Awer no er kurtschen Zegd,
Word weder ald en saksesch Hous gebaht.

Un wunn em sich entschleßt ze bahn,
Kun em sächer än de Zeakonft sahn.

Et woard bieser uch af’m Kollektiv,
Em Dorf blaht hiesch det Hous uch Stief.

Uch des Zegd sull net long douern,
Bold verlet em de vär Mouern

Den der sozialistesch Nick,
Baht en ald en noa Fabrik.

As Sachsen zujen wä de Tschiripicken,
Än de Stadt, en grißen Klicken.

Än der Stadt wott en net ze viel,
Und bahden weder, zemlich viel.

Den wunn em sich entschleßt ze bahn,
Kun em sächer än de Zeakonft sahn.

En Hous än der Stadt, dot äs nea sächer;
Mer stiht derloinst uch nichen Scheijer.

Uch des Zegd sull net long douern,
Bold verlet em de vär Mouern.

Äm Dezember hat sich werder ist gedreht der Wängd,
Und num äs Vilk mät senjen Kängd.

Ijentlich wull em net sihr zahn,
Awer na- et wor der Wahn.

As Saks num sich schniel den Hot
Den Detschlund wor äst mih wa Her uch Gott.

Än Detschlund kom ungelongt,
Kit der Houshärr und verlongt.

Et feht un mät Quolen
Den do mess em fir det wunnen zoulen.

Doch ihr gad uch frengdlich Legd,
As Nober äs werder ist geschegd;

Statt tousend Mark Quartier,
Borcht hi läwer droahainderttousend vum Bankier.

Uch de Detschen sellen sahn,
Wa as Legd uch do nor bahn.

Wunn em sich entschleßt ze bahn
Kun em sächer än de Zeakonft sahn.

Kom kun em des hiesch Geschichten hieren,
Wäll de Himet weder stiren.

Der blesch Minister Boroian – af saksesh schär Gekrekzel,
Reft him änt Transilvanien Hetzel.

Hi schlit än Frankfurt af den Däsch,
Kut zeräck, sonst wist weder Bäsch.

Nemest gliwt balkanesch Wierter;
As Legd gin em wekter – mäm Euromierter.

Net genach, dat sa en Deschlund bahn,
Mir kennen uch ha noch Scherjen.

Wun se kun, zwor net fir engden,
Ku se net mät lädigen Hängden.

Se broinen Färf, ald är uch Diren,
Am det Himethous ze reparieren.

Än der Urlefwoch,
Stechen ze en Zägel än det Loch
af dem Doch.

Se sen fleißig und renovieren,
Dat sich de Bloh waindern uch miriren.

Ald ener diem et dertif net glatt uschlit,
Soht und hoft und mihnt;

Ha werde et bold bieser wärden,
Cha – vielecht det Wäder.

Fir eas, da mir ha fast ousgestorwen,
Wid uch gebaht, den de Detschen zuolen.

Et wid gebaht, bäm Forum, bä der Kirch,
Bäs de Mark wid weder wich!

Wunn em sich entschleßt zebahn
Kennen är sächer än de Zeakonft sahn.

Wot äs nea sächer ihr law Legd?
Den harämmer wid sich ändern uch de Zegd.

Und et äs zem gliwen kom;
De Amerikaner mäschen afdem Mars Beton.

Bold zahn mer duar und wunnen vis-a-vis,
Den Europa wid en Ziganie.

Und wunn do iwen stiht en saksesch Hous,
Dro äs de saksesch Mer uch ous.

Wunn em sich entschleßt ze bahn,
Kun em sächer än de Zeakonft sahn ?!